[Recensie] Green Day – Tré!

(Alles Muziek) – Bekend van de recensies van Uno! en Dos! is hier de laatste recensie van het drieluik van Green Day (Uno!, Dos! en Tre! red.) door Dmitri Lenselink.

Met de feestdagen op komst is het laatste deel van Green Day’s ambitieuze trilogie een prima plaat om tijdens de donkere avonden op te zetten. Oorspronkelijk stond deze gepland voor medio januari, maar in verband met het afzeggen van alle optredens tot de lente is Tré als goedmakertje wat eerder verschenen. Het is, zoals aangekondigd, een meer ingetogen en rustige verzameling muziek. Als ik deze review voor een jongerenblad zou schrijven, had ik kunnen opmerken dat het de enige van de drie is die je ook aan je ouders kan laten horen.

Van te voren kun je jezelf afvragen, heeft Green Day nu het lekkerste voor het laatst bewaard? Of is Tré juist een minder album waar alle restanten op zijn gezet? Het antwoord ligt mijn inziens in het midden. Na een sterk begin volgen er een paar middelmatige nummers, enigzins fantasieloze radio vriendelijke stukken die niet direct zwak zijn maar ook totaal geen indruk achterlaten. Vlak voor het einde komt de band uit de San Francisco Bay Area dan wel weer spectaculair terug met twee van hun beste nummers ooit. Tré is dus een plaat met tegenstellingen, op zichzelf staand vind ik het niet bepaald het sterkste wat Green Day ooit heeft afgeleverd, maar beluister je de trilogie in z’n geheel dan vormt het een schitterende verzameling met Uno! en Dos!

Tré gaat verrassend van start met Brutal Love, je weet letterlijk niet wat je hoort. Is dit Green Day? Het klinkt als Queen, met wat doo-wop achtergrond zang, All You Need Is Love-achtige hoorns en piano rifjes die niet zouden misstaan op een plaat van Electric Light Orchestra. Een deel van de doelgroep zal er niet mee weglopen, maar het is ongetwijfeld een gedurfde stap. We blijven in die mooie, zwoele sfeer met de daar op volgende vier nummers, maar tegen het einde van X-Kid raakt de sleet er een beetje in. Wat dan volgt zijn een paar nummers die toch voornamelijk als opvulsel aanvoelen.

[Recensie] Green Day – ¡Dos!

(Alles Muziek) – Al eerder schreef hij een recensie over ¡Uno!, en nu is hij terug! Geniet van de tweede recensie van Dmitri Lenselink.

Dos! is een rare plaat. Zo! Deze recensie kan maar het beste net zo ongenuanceerd en opportunistisch klinken als Green Day’s nieuwste CD. Want het tweede deel uit de trilogie Uno! Dos! Tre! is een verzameling muziek geworden waar je wellicht geen raad mee weet. Is dat een goed of een slecht teken? Dat is heel erg persoonlijk. Dos! was van te voren aangekondigd als de ruige, underground, garage-achtige rock ‘n roll plaat van het Green Day drieluik (Uno!, Dos! en Tre! red.). Die belofte wordt niet helemaal ingelost. Het is een bonte verzameling nummers die zonder enige rode draad je woonkamer in knallen en varieren van zoetige pop en explosieve punk tot mellow R&B.

Het begint al raar, bij het eerste nummer denk je wellicht even dat je per ongeluk een CD van Simon & Garfunkel of The Dublinners hebt opgezet. See You Tonight is een soort country/folk nummer van amper een minuut met een absurde stalker-achtige songtekst. Doe je ogen dicht en je denkt dat Green Day dronken op kerstavond onder je balkon staat te zingen. Van daaruit gaan we door naar het melige Fuck Time, muzikaal nou niet bepaald baanbrekend maar gewoon een lekker toegankelijk old school rock ‘n roll nummer. Vervolgens wordt die lijn doorgetrokken met rappe, aantrekkelijke nummers zoals we ze ook wel op Uno! hoorden. Al vind ik persoonlijk Wild One vrij saai en daarmee het minst leuke nummer op de CD. Van daar af aan (onderbroken door het ietwat zoetsappige Stray Heart) zet Green Day volop koers richting de beat/garage sound met heerlijk wilde nummers, energiek drum- en gitaarspel en vuige, nihilistische teksten. Ashley is een topper, die je alleen maar loeihard moet luisteren, Makeout Party en Baby Eyes net zo. Dit is Green Day zoals je ze horen wilde, als Dos! jou de leukste van de drie platen leek. Maar wederom, net als je denkt te weten waar je aan toe bent wordt het roer weer omgegooid en luister je ineens naar Nightlife. Zanger Billie Joe Armstrong tracht een soort reggae/R&B sound te bereiken en zingt dit nummer samen met gast-artiest Lady Cobra (naar wie ook een nummer vernoemd is) van de band Mystic Knights of the Cobra. Haar zwoele rap maakt dit het meest a-typische Green Day nummer uit Green Day’s carière. Puristen zullen er van walgen, persoonlijke vind ik het wel een geslaagd experiment. Net zoals de afsluiters Wow That’s Loud! en Amy. Eerstgenoemde bevat heerlijk doorzengende gitaarklanken die tegen het einde haast richting de psychedelische rock gaan, een beetje a la The Beatles met Within You Without You. En de epiloog van Dos! is een oprecht, kwetsbaar en mooi eenvoudig eerbetoon aan Amy Winehouse.

Samenvattend is Dos! een inconsequente verzameling van wild varierende stijlen. Het klinkt bijna als een B-side compilatie, of een plaat met ‘verloren gewaande’ nummers die vaak op komt duiken als een band al een tijdje uit elkaar is. Garage of rock ‘n roll dekt de lading niet, obscuur en experimenteel misschien wel. De tegenstelling van dit alles: ondanks dat de nummers niet bij elkaar passen is Dos! het leukste om in z’n geheel te luisteren. Geen enkel nummer springt er namelijk uit om het album in z’n geheel te vertegenwoordigen. Je moet ze allemaal horen om te snappen wat een bonte verzameling het is. Dos! is een kartonnen doos vol met rare spullen van de rommelmarkt, die je koopt zonder te kijken wat er in zit.

Kopen? Dat doe je hier!

(Recensie) Green Day – ¡Uno!

(Alles Muziek) – Voor wie het nog niet wist! De nieuwe cd van Green Day is uit! En daarom staat er vandaag een recensie op van Dmitri Lenselink. Al eerder schreef hij een stuk over de (toen) nog uit te komen albums van Green Day en hieronder staat dan zijn recensie over de eerste ¡Uno!

Wie zou er niet nog eens een dagje zestien willen zijn? Jong en energiek, maar met de wijsheid van vandaag. Veel mensen landen keihard in een midlife crisis als ze ergens in de veertig raken, en denken nog wel eens heimelijk terug aan de jonge, wilde jaren. Ook rock bands komen wel eens op zo’n punt.

Neem Green Day bijvoorbeeld, die poppunk groep gaat al weer een kwart eeuw mee en Billie Joe, Mike en Tré zijn ook zo jong niet meer. Oude(ere) mannen gaan soms krampachtig jong proberen te zijn; kopen een sportwagen of gaan op wereldreis. Bands kunnen zichzelf soms ook voorbij rennen, of juist hopeloos achterblijven. Met het eerste deel van het drieluik Uno!, Dos! en Tré! gaat Green Day in ieder geval niet bij de pakken neerzitten.

Stel, je bent een band en je hebt al twee keer een multi-platinum album gemaakt, op Woodstock, Lollapalooza en Reading Festival gestaan en paar Grammies gewonnen. Er is een Broadway musical op je album gebaseerd, je hebt meegedaan met Live 8 en met U2 opgetreden en Wembley en Madison Square Garden vol laten lopen. Dan ben je er misschien wel een keer klaar mee. Green Day besloot echter dat ze nog lang niet klaar zijn; ze hebben hun strepen verdiend, de wereld laten zien wat ze kunnen, maar nu is het tijd om plezier te maken.

Als je Uno! in je CD speler stopt, of het eerste nummer uit je MP3 speler of PC komt schallen is het gelijk duidelijk dat de pit en de energieke sound van Green Day’s vroegere werk weer terug zijn. Nuclear Family klinkt als een hit rechtstreeks uit de jaren ‘90, de tijd van de punk revival en de stroom aan bandjes uit Californië en omstreken zoals Blink 182 en The Offspring.

Green Day ¡Uno! en singles

(Alles Muziek) – Nog even en dan is het zover. Dan verschijnt er na 3 jaar weer een nieuw album van Green Day. En of dat nog niet genoeg is is het het eerste album van de drieluik ¡Uno!, ¡Dos! en ¡Trè!.

Eerder al hadden we hier op AllesMuziek een gastblog over de nog uit te komen cd’s. En uiteraard komt er weer een stukje van de hand van Dmitri zodra de eerste cd uit is.

Tot die tijd kun je alvast de cd’s zelf aanschaffen ( ¡Uno!, ¡Dos! en ¡Trè!.) of als je de ultieme fan bent dan ga je uiteraard voor de Limited Edition Box Set waar alle drie de albums mooi samen gebundeld zijn inclusief DVD en early access tot de verkoop van tickets.

Tot die tijd kan je hier luisteren naar de eerste drie singles!

September 2012! Bob Dylan brengt nieuw album.

(Alles Muziek) – Na The Killers, Mark Knopfler, Muse, Mumford & Sons, Green day, Aerosmith, Ilse deLange en No Doubt brengt ook Bob Dylan een nieuw album op de markt. Tempest zal op 11 september uitkomen en bevat 10 nieuwe songs.

Het is 50 jaar geleden dat Dylan voor het eerst een album uitbracht bij Columbia Records. Tempest is dan ook het 35e album van Dylan.
Het album is geproduceerd door Jack Frost en het is de opvolger van het uit 2009 verschenen album Together Through Life.

Vanaf augustus staat Bob Dylan weer op de planken in de USA. Geruchten gaan dat Mark Knopfler ook hier zijn voorprogramma zal zijn.

Single première Green Day!

(Alles Muziek) – Hier is hij dan! De eerste single van Green Day van het nog te verschijnen album Uno! Oh Love:

Eerste nieuwe single Green Day maandag 16/7 uit.

(Alles Muziek) – We hebben al veel geschreven over Green Day en de nog uit te komen albums ¡Uno!, ¡Dos! en ¡Tre!. En nu staat er alvast een teaser online die ons het weekend door moet gaan brengen.

Aanstaande maandag 16 juli zal de eerste single “Oh Love” uit gaan komen. De single zal uiteraard als eerste exclusief te horen zijn op de site van de band zelf en op dat zelfde moment is het ook direct mogelijk om alle drie de albums te pre-orderen.

Voor nu dus even een kleine teaser en aanstaande maandag vanaf 9 uur ’s ochtends het gehele nummer.