(Alles Muziek) – Al eerder schreef hij een recensie over ¡Uno!, en nu is hij terug! Geniet van de tweede recensie van Dmitri Lenselink.
Dos! is een rare plaat. Zo! Deze recensie kan maar het beste net zo ongenuanceerd en opportunistisch klinken als Green Day’s nieuwste CD. Want het tweede deel uit de trilogie Uno! Dos! Tre! is een verzameling muziek geworden waar je wellicht geen raad mee weet. Is dat een goed of een slecht teken? Dat is heel erg persoonlijk. Dos! was van te voren aangekondigd als de ruige, underground, garage-achtige rock ‘n roll plaat van het Green Day drieluik (Uno!, Dos! en Tre! red.). Die belofte wordt niet helemaal ingelost. Het is een bonte verzameling nummers die zonder enige rode draad je woonkamer in knallen en varieren van zoetige pop en explosieve punk tot mellow R&B.
Het begint al raar, bij het eerste nummer denk je wellicht even dat je per ongeluk een CD van Simon & Garfunkel of The Dublinners hebt opgezet. See You Tonight is een soort country/folk nummer van amper een minuut met een absurde stalker-achtige songtekst. Doe je ogen dicht en je denkt dat Green Day dronken op kerstavond onder je balkon staat te zingen. Van daaruit gaan we door naar het melige Fuck Time, muzikaal nou niet bepaald baanbrekend maar gewoon een lekker toegankelijk old school rock ‘n roll nummer. Vervolgens wordt die lijn doorgetrokken met rappe, aantrekkelijke nummers zoals we ze ook wel op Uno! hoorden. Al vind ik persoonlijk Wild One vrij saai en daarmee het minst leuke nummer op de CD. Van daar af aan (onderbroken door het ietwat zoetsappige Stray Heart) zet Green Day volop koers richting de beat/garage sound met heerlijk wilde nummers, energiek drum- en gitaarspel en vuige, nihilistische teksten. Ashley is een topper, die je alleen maar loeihard moet luisteren, Makeout Party en Baby Eyes net zo. Dit is Green Day zoals je ze horen wilde, als Dos! jou de leukste van de drie platen leek. Maar wederom, net als je denkt te weten waar je aan toe bent wordt het roer weer omgegooid en luister je ineens naar Nightlife. Zanger Billie Joe Armstrong tracht een soort reggae/R&B sound te bereiken en zingt dit nummer samen met gast-artiest Lady Cobra (naar wie ook een nummer vernoemd is) van de band Mystic Knights of the Cobra. Haar zwoele rap maakt dit het meest a-typische Green Day nummer uit Green Day’s carière. Puristen zullen er van walgen, persoonlijke vind ik het wel een geslaagd experiment. Net zoals de afsluiters Wow That’s Loud! en Amy. Eerstgenoemde bevat heerlijk doorzengende gitaarklanken die tegen het einde haast richting de psychedelische rock gaan, een beetje a la The Beatles met Within You Without You. En de epiloog van Dos! is een oprecht, kwetsbaar en mooi eenvoudig eerbetoon aan Amy Winehouse.
Samenvattend is Dos! een inconsequente verzameling van wild varierende stijlen. Het klinkt bijna als een B-side compilatie, of een plaat met ‘verloren gewaande’ nummers die vaak op komt duiken als een band al een tijdje uit elkaar is. Garage of rock ‘n roll dekt de lading niet, obscuur en experimenteel misschien wel. De tegenstelling van dit alles: ondanks dat de nummers niet bij elkaar passen is Dos! het leukste om in z’n geheel te luisteren. Geen enkel nummer springt er namelijk uit om het album in z’n geheel te vertegenwoordigen. Je moet ze allemaal horen om te snappen wat een bonte verzameling het is. Dos! is een kartonnen doos vol met rare spullen van de rommelmarkt, die je koopt zonder te kijken wat er in zit.
Kopen? Dat doe je hier!
(Alles Muziek) – Amy Winehouse was de eerste Britse ooit die vijf Grammy Awards won. De zangeres met het unieke stemgeluid en dito uitstraling is ons vorig jaar helaas veel te vroeg ontvallen, maar heeft met haar onvervalste talent een onuitwisbare indruk achter gelaten.
Vandaag is het dan zover, de Sint komt weer langs. Wat zal hij meebrengen? Ik heb wel een paar ideetjes voor de goedheiligman.
Bijzonder weinig nieuws deze week. En wat doen je dan? Juist, je gaat eens kijken wat er de afgelopen week allemaal is uitgekomen. En dat, kan ik vertellen, is best veel.
Alles Muziek 